Wat zijn veilige ankers?
In mijn praktijk werk ik met veilige ankers: ankers om mensen te helpen en zich sterker en veiliger te voelen om belangrijke stappen te kunnen zetten in hun proces. Veilige ankers kunnen dierbare, veilige personen of plaatsen zijn, maar ook je lievelingskledingstuk waarin je je sterk en bijzonder voelt, een foto, je lievelingsmuziek waar je je krachtig door voelt, een voorwerp of een ritueel dat je doet. Maar daarnaast hebben we ook allemaal veilige ankers in onszelf.

Alles is met elkaar verweven en heeft invloed op elkaar

Dat wij allemaal een anker nodig hebben, niet alleen in moeilijke tijden, werd mij laatst weer duidelijk tijdens mijn coaching aan hulpverleners die met “ingewikkelde gezinnen” werken. Als je dat positief herkadert, kun je deze gezinnen beter gezinnen noemen die een uitdaging zijn voor de hulpverlener en voor anderen. Gezinnen, die vaak niet dezelfde kansen hebben gekregen als anderen waardoor zij vastlopen. En vaak is dat dan niet alleen een kind of jongere binnen het gezin dat vastloopt, maar zitten er ook bij de ouders en voorouders veel trauma’s die niet zijn verwerkt waardoor alles met elkaar verweven is en iedereen vanuit “zijn overlevingsmodus” op elkaar reageert en elkaar daardoor onbedoeld pijn doet. Gezinnen waar dit speelt, gun ik zeker heel veel ankers. Ankers, om weer veiligheid en liefde te mogen voelen en om weer te mogen hopen. Ankers, die kracht geven om oude patronen te doorbreken die vaak al decennialang spelen. Maar ook de hulpverleners hebben ankers nodig om wijze keuzes te kunnen maken en om er zelf niet aan onderdoor te gaan.

Iedereen heeft een anker nodig, niet alleen in moeilijke tijden
Ik herken dat heel erg van mezelf dat, vooral jonge hulpverleners, heel gedreven zijn en veel van hun kracht willen inzetten om anderen te helpen. Immers, daarvoor ben je hulpverlener geworden met het ideaal om anderen echt verder te kunnen helpen. Soms willen we daardoor veel te snel gaan en realiseren we ons pas als we vastlopen dat het tempo van het gezin of de aangemelde persoon vele malen lager ligt door alles wat zij aan tegenslagen hebben moeten incasseren. Daardoor kan veel van je eigen kracht verloren gaan, vooral als je teveel blijft geven en er voor je gevoel te weinig voor terug krijgt (wat meestal uit onmacht voortkomt en niet uit onwil). Ik heb gemerkt hoe sterk de behoefte juist bij deze hulpverleners leeft om zelf sterker te kunnen staan en om beter hun eigen kracht te kunnen bewaken (en hun eigen grenzen!). En, laten we eerlijk zijn: een ieder van ons heeft toch een veilige anker nodig? Of is er iemand die denkt het allemaal helemaal alleen te kunnen, zonder hulp en steun van anderen of van hulpbronnen uit zichzelf?

Tegenslagen zijn een goede leermeester, maar ken wel je hulpbronnen
Natuurlijk heb ook ik nagedacht over mijn eigen veilige ankers en ik merk dat ik, nu ik deze vaker inzet, meer van me af kan laten glijden wat me anders erg had geraakt of zelfs had uitgeput. Ik put bijvoorbeeld kracht uit het denken aan een situatie waarin ik me heel veilig en geborgen heb gevoeld of een situatie waarin ik iets wat moeilijk was, goed heb weten te meesteren. Maar het meeste helpt me het gevoel dat er steeds een grote, beschermende macht om me heen hangt, een macht die sterker is dan alle tegenslagen van deze wereld. Ik noem deze kracht mijn beschermengel en mocht me gelukkig prijzen om hem al twee keer echt te kunnen zien wat heel bijzonder was. En eerlijk waar: als ik even niet meer verder wist, ging ik om hulp vragen en daarna gebeurden er steeds bijzondere dingen. Voor de sceptici onder ons kun je het ook wat meer technisch uitleggen in termen van energieën: als je goede dingen denkt en doet, trekt dit ook weer mensen aan die positieve energieën uitstralen. Alles bestaat immers uit energie.

Wat zijn jouw persoonlijke ankers?
Maar hoe je het ook noemt of hoe je er ook over denkt: ik roep een ieder op om eens na te denken wat zijn of haar persoonlijke ankers zijn en hoe je die kunt inzetten in je dagelijks leven. De ankers zijn er, net als de wijsheid diep in ons, maar kun je ze zien?